شعر بهاری

باد از راه آمد         ابر باخود آورد
آسمان را با ابر       ذرّه ذرّه پر کرد

چادرش را دنیا      برسرخود پوشید
گُم شد آن بالاها      نورِگرم خورشید

برق زد ، رعد آمد  مثل شیری غرید
ابرها ترسیدند        باز باران بارید

خاک ، آرام آرام     آبِ باران را خورد
باد آمد ، هو هو      ابر را با خود برد
 
بازهم پیدا شد        خنده های خورشید
آسمان آبی شد        باز هم گل خندید !